Gewoon dompelen in hete soep en goed kauwen!
In de toen nog vredigere tijden, in de jaren tachtig, kwam ik in St. Petersburg terecht voor een bezoek aan een broodfabriek. Het verhaal begint meteen al bij het verlaten van het hotel. Bij -30 graden plus een krachtige noorderwind was het niet mogelijk om de 200 meter naar de broodfabriek normaal te wandelen. Advies was trek meerdere lagen kleding over elkaar met daartussen plastic vuilniszaken en loop met een dikke bontmuts op zoveel mogelijk achterste voren zodat je ogen/gezicht niet bevriest.
Bij de, oude voormalige communistische, brood fabriek begon de dag met ontvangst bij de technoloog in haar kantoortje van 2 bij 2 meter. Dit was een nogal norse, zeer stevige, behaarde Russisch sprekende oudere “dame”, zittend achter haar zeer oude gammele bureau. De Russische vertegenwoordiger van mijn baas waarschuwde mij al voor het gesprek. Eerste paar uur wordt er alleen Russisch gesproken en is er geen tijd en heeft geen zin om het te vertalen naar Engels. Mijzelf lekker opwarmend, zittend op een krukje, bij het gaskacheltje wachtte ik de tijd af. Na 2 uur praten ging een laatje open van haar bureau en begon onze verkoper te glimlachen. Eerst kwam uit de la een fles wodka en daarna 3 glazen. De vertegenwoordiger zei: we zitten goed, de fles wodka komt op tafel. Eerst drinken en eten en dan mogen we de fabriek in. Weigeren is zeer onbeleefd, zelfs om 10 uur in de ochtend! Uit een andere la kwam het eten: Russische worst, stinkende kaas en wat andere moeilijk te omschrijven “eetbare” versnaperingen. Ook dit was verplichte kost. Daarna mochten we eindelijk na een paar glaasjes wodka plus de versnaperingen het kleine kantoortje verlaten voor een bezoek aan de we productiehal.
Zoals bekend is het in een broodbakkerij meestal warm maar vandaag niet in St. Petersburg. De ramen waren van enkel glas en een paar gebroken ruiten. Gevolg was dat het deeg kort bij het raam bevroor door de kou. Ze hadden dan ook een probleem dat het deeg niet wilde rijzen! Rusland zou Rusland niet zijn, dat deeg moest toch brood worden. Het stevige deeg werd met een groot industriële machine verdeeld in stukken van ca 20 kg. En deze langwerpige deegstukken kwamen terecht in een soort “bakblik” van ca 1,5 meter lang welke vastzit op een band. Deze band vervoerde de bakblikken door een rijskast naar de bandoven. Na het bakken vallen de 25 kg lang brood stukken uit het blik en gaat de blikken op de band weer retour naar het begin. Kneed, rijs en baktijden kon je niet aanpassen. 24 uur, 7 dagen per week werd er maar 1 type brood gebakken welke het beste omschreven kon worden als bakstenen! Wel heel veel ca 80.000 kg per dag en dat was het ook al in 1920!
Na het bakken gingen de niet gesneden en niet verpakte 20 kg baksteen broden los in grote zakken een vrachtauto in. De broden waren hard afgebakken en daardoor erg droog met een dikke korst en vroeg ik mij af waarom? Het antwoord van de man bij de oven was: Brood wordt hard gebakken dan blijft het langer goed en gaat met dikke korts niet zo snel schimmelen. Dit “brood” was vooral voor de militairen en andere mensen in Siberië. Zij zijn eigenlijk de pioniers van breekbrood. Ze breken een stuk brood af (snijden lukt ook niet) en dompelen dit in hete soep om het weer zacht te maken.
Het was een interessante ervaring om te zien hoe men in Rusland brood bakt en eet. Helaas voor mijn baas valt er in de ogen van de technoloog weinig te verbeteren. Behalve opslag van het deeg bij warmere temperatuur. Dit kan het beste gebeuren door goed te isoleren van de ramen maar dat is niet onze afdeling.
Comentários